درد دل با محبوبم

  درد دل با محبوبم

 سلام به دوستان عزیزم
مطلب این پست کمی طولانی شد و لی لطفا تا آخر بخوانید امیدوارم بپسندید

عزیزترینم  !
 نمی دانم از کی و چند سال پیش ، اما می دانم که سال هاست این تجربه برایم تکرار شده و دیگر قلق کارم وزیر و بم رابطه ام با تو خوب برایم جا افتاده .  یادم هست که در هر سال به اولین روز اردوی مهمانان تو با افسوس وارد شدم . هیچ وقت نشد مثل یک دوست که نزد دوستش از موقعیت خودش مطمئن هست ، با تو روبرو شوم . و این آرزو هنوز برایم برآورده نشده ، و این عقده همچنان بر دلم سنگینی می کند.
محبوبم !
 برایم گفته اند ، در نوشته ها خوانده ام  ، و می دانم که شرط تحقق این آرزو آمادگی قلبی و قبلی است. باید پیش از رسیدن موعد به فکر باشم . خانه تکانی کنم . وبه قول یک دوست خودم را با زینت هایی که تو می دانی و من ، مزین کنم . از گرد و غبار هایی که تو می دانی و من شستشو دهم . و رنگ و عطر دوستی
محبت تو را به خود بگیرم . که اگر این گونه باشد ، دیدار تو و اجابت دعوت تو و داخل شدن در جمع دوستان تو ، حال و هوا و لذت دیگری دارد.
عزیز دلم !
 این ها را می دانسته ام و می دانم ، اما هر سال چون کودک دبستانی  بودم ، که از اول سال همه فرصتها را به بازی و سرگرمی از دست داده ، وهمه امکانات
ظاهری و باطنی را به غفلت صرف کرده ، وتنها زمانی که امتحاناتش شروع می شود باور می کند که باید بادست پر وارد امتحان شود ، تا با روسفیدی و نمره خوب بیرون بیاید. اما دیگر دیر شده و این باور و توجه کردن کارساز نیست .
نازنینم !
 آری من هم مثل چنین کسی ، فقط وقتی که که می فهمم ماه رمضان شروع شده ، یکمرتبه از خواب بیدار میشوم ۀ و باز افسوس و حسرت تکرار می شود . . .
ای وای ! دیدی این بار هم نتوانستم تا فرصت بود خودم را برای دیدار یار آماده کنم ؟
مولایم !
 اکنون می خواهم از خودم نزد تو شکایت کنم .
از بی خبری و غفلتم .
از امروز و فردا کردنم .
تو هم مرا خوب می شناسی و هم خطاهایم را می دانی . می خواهم با تو درد دل کنم . غصه هایم را ، نیاز هایم را، برایت بگویم .
بیا و لحظاتی درد دل این شکست خورده و عبرت ناگرفته را بشنو !
نگو چه وقت برای گفتن حرفهایت و راز و نیاز آمدی که راهت ندادم ؟ کی درد دل داشتی که نشنیدم ؟ نگو  . وبیش از این خجالتم را سنگین نکن . حال که آمدم
بگذار تا من بگویم و تو بشنو !
حبیب قلبم !
نمی دانم چرا . ولی می دانم که اگر چه از همه کاستی ها و دردهای من با خبری ، اگر چه احتیاج و نیازم را می دانی ، اگر چه دردها و رنجهای پنهان و آشکارم برایت معلوم است ، با این حال از عمق دلم و صمصم قلبم دوست دارم برایت حرف بزنم . گویا این گفتن و بر زبان آوردن خودش دارویی است . می دانم که تو هم دوست داری که من حاجتم و گرفتاری ام را بر زبان بیاورم و باز گو کنم
پس بشنو تا برایت بگویم !!
امید من !
 بگذار در پناه تو باشم . لحظاتی را سر بر دامان مهر تو بگذارم . بگذار از همه نامردمی ها ، نا راستی ها و ناصواب ها شکایتم را به تو ابراز کنم .
راستش بیشتر از همه از نفس و قلب خودم شکایت دارم . بگذار از هجوم ناگهانی اما مکرر و یورش بی رحمانه شیطان برایت بگویم ، که او با دشمن داخلی من – یعنی دشمن ترین دشمنانم – همدست می شود و به قصد ربودن و ویران کردن و بر باد دادن هرچه که دارم بر من می تازند.
تنها پناه من !
انتظارم این است که این بار با کمک و هدایت خودت و در پناه تو ، با مدد خودت به تو نزدیک شوم . درخواستم را اجابت کن .
عزیز جانم !
 تو آنچه را که در قلب و درون من می گذرد ، نیک می دانی و به نیاز من آگاهی . و هیچ چیز در باره من نیست که از تو پنهان باشد ، حتی آنچه که در حال و آینده بر زبان می آورم و با تو در میان خواهم گذاشت ، می دانی. 
ای غنی بی نیاز ! اشگ چشمانم گواهی می دهد که دلم با زبانم یکرنگ و همراه است .
به این فقیر نیازمند رحم کن که جز تو کسی را ندارد.
مرا از خودت نران ، که غیرتو یار و یاوری ندارم .
 اگر تو محرومم کنی چه کسی نیاز مرا بر می آورد و دستگیری ام می کند؟ و اگر تو مرا خوار نمایی و طردم کنی دیگر به چه کسی روی آورم و کیست آنکه یاری ام کند ؟؟؟

الهی ! ان حرمتنی فمن ذاالذی یرزقنی ؟ و ان خذلتنی فمن ذاالذی ینصرنی ؟ !!!