شرط لازم برای مغفرت حق

شرط لازم برای مغفرت حق

یکی از جلوه های رحمت بیکرانه خدای متعال، مغفرت او است. از اسماء او غفور، غفار، تواب، غافر الذنب وخیر الغافرین است که خداوند صد وده بار در قرآن به این اوصاف، توصیف گردیده است. ولی برخورداری از مغفرت خداوند متعال، شرائطی دارد که : مهمترین آنها شرط ایمان است

 )یا قَوْمَنا أَجِیبُوا داعِیَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُجِرْکُمْ مِنْ عَذابٍ أَلِیمٍ( ای قوم ما، دعوت پیامبر را اجابت کرده، به او ایمان آورید تا خداوند، گناهان شما را ببخشاید وشما را از عذاب دردناک پناه دهد.(23) بدین جهت کسانی که از ایمان بهره ندارند، از این رحمت واسعه الهی بی بهره اند، حتَّى در صورت شفاعت اولیاء خدا، آنان، مورد فضل ومغفرت حق قرار نمی گیرند(اسْتَغْفِرْ لَهُمْ أَوْ لا تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ إِنْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ سَبْعِینَ مَرَّةً فَلَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ( ای پیامبر، اگر برای آنان طلب مغفرت نمایی یا اینکه این کار را نکنی، حتَّى اگر هفتاد بار هم برای آنها استغفار کنی، خدا هرگز آنان را نمی آمرزد، زیرا آنان به خدا وپیامبرش کافرند(24) 

در فصل دوم نیز بیان کردیم که از شرائط لازم ایمان، اعتقاد به ولایت دوازده امام ومحبت آنان وبیزاری از دشمنان آنان است. لذا کسی که از نعمت ولایت اهل بیت ومعرفت امام زمان علیه السلام برخوردار نیست، از رحمت حق در عالم آخرت وشفاعت اولیاء خدا بی بهره خواهد بود.

امام صادق علیه السلام در ذیل آیه شریفه(وَإِنِّی لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدى(  بدرستی که من بسیار آمرزنده ام کسی را که توبه کند، ایمان داشته باشد وعمل نیکو انجام دهد آن گاه به هدایت رهنمود گردد.(25)  فرمودند: آیا ندیدی که خداوند چگونه (مغفرت خویش را به ولایت ما) مشروط کرده است؟ زیرا توبه وایمان وعمل صالح سودی ندارند، مگر اینکه فرد هدایت شود. بخدا قسم اگر فرد، در راه بندگی تلاش فراوان نیز کند، اعمال او پذیرفته نمی شود مگر اینکه هدایت شده باشد. راوی گوید: عرض کردم: قربانت شوم، بسوی چه کسی هدایت شده باشد؟ فرمودند: بسوی ما.(26)

بدین روی برای رحمت حق ومغفرت او وشفاعت اولیائش در مواقف سهمگین عالم آخرت، راهی جز ولایت آل محمد صلى الله علیه وآله وسلم ودر زمان ما، محبت ومعرفت امام زمان علیه السلام وانتظار ظهور آن حضرت وجود ندارد.
رسول خد صلى الله علیه وآله وسلم فرمودند: (حبّی وحبّ أهل بیتی نافع فی سبعة مواطن أهوالهنَّ عظیمة: عند الوفاة، وفی القبر، وعند النشور، وعند الکتاب، وعند الحساب، وعند المیزان، وعند الصراط). حب من واهل بیت من در هفت جایگاه که بشدت هراسناک می باشند، سودمند است: در لحظه مرگ ودر داخل قبر ودر حشر ونشر وبهنگام (دادن) نامه اعمال ودر زمان محاسبه اعمال ودر موقف سنجش اعمال ودر (گذر) از پل صراط.(27) 
این مطلب، فقط در آثار ما شیعیان نیامده، کتب اهل سنت نیز بدان اقرار دارند. در روایتی که آنان از رسول اکرم صلى الله علیه وآله وسلم نقل کرده اند، آمده است: (معرفة آل محمّد براءة من النار، وحبّ آل محمّد جواز على الصراط، والولایة لآل محمّد أمان من العذاب). معرفت آل محمد شرط دوری از آتش جهنم است ودوستی آل محمد لازمه عبور از صراط است وولایت آل محمد باعث محفوظ بودن از عداب الهی است.(28)

محبت اهل بیت علیهم السلام آن چنان رحمت الهی را بر انسان سرازیر می کند که حتَّى اگر غیر مسلمانی یافت شود که محب اهل بیت باشد، گر چه به علت عدم ایمان به دیگر مبانی دین، راهی به بهشت برین الهی ندارد، ولی با محبت اهل بیت، از عداب الهی در جهنم مصون خواهد ماند.
ابن عباس گوید: مردی یهودی بشدت به حضرت علی علیه السلام علاقه داشت، ولی قبل از اینکه مسلمان شود مرد. بعد از مرگ او، خدای بزرگ فرمود: اما او را از بهشت من بهره ای نیست، ولی ای آتش او را بی قرار مکن.(29) ولی دنیا، دار حجاب است وبسیاری از این حقائق بر حواس ما پوشیده است. حقیقت اینست که ما در لحظه چشم بستن از دنیا وچشم گشودن به حقائق عالم آخرت است که بزرگی نعمت ولایت واهمیت آن را در می یابیم.

امام صادق علیه السلام پس از آنکه لازمه ایمان را معرفت امام زمان علیه السلام معرفی کردند، به بیان آثار اخروی این معرفت پرداخته، فرمودند: (وأحوج ما یکون أحدکم إلى معرفته إذا بلغت نفسه هیهنا _ وأهوى بیده إلى صدره _). در لحظه مرگ آن هنگام که جان شما به سینه برسد، بیش از هر زمان دیگر به معرفت امام نیازمندید(30)   پس چه بهتر که تا نفس باقی است، در مسیر ولایت اهل بیت بکوشیم وبا امام زمان علیه السلام آشنا شویم. وشیرینی محبت آن بزرگوار وپدران گرامش را در قلب خویش احساس نماییم تا شاید مورد لطف ورحمت ومغفرت حق قرار گیریم.

منبع : آثار اعتقاد به امام زمان - نوشته هادی قندهاری

(23)سوره احقاف: 31.

(24)سوره توبه: 80 .

(25)سوره طه: 82 .

(26)تفسیر قمی: 420؛ وسائل الشیعه 1: 96/ ح 19.

(27)خصال 2: 12؛ بحار 27: 158/ ح 3.

(28)الغدیر 2: 324، به نقل از الصواعق المحرقة/ ابن حجر: 139.

(29)بحار 39: 258.

(30)کافی 2: 21/ ح 9.