قرون وسطی و دین

قرون وسطی، دشمنی با دین در لباس دین   

حامد نیک نهاد

در طول تاریخ بشریت که خوب می نگریم می بینیم که خداجویی و دین مداری همواره یکی از پرطرفدارترین و پرمخاطب ترین تفکرات حیات بشری بوده و همواره طرف مقابل آن نیز وجود داشته و با تفکر آسمانی در تضاد و مقابله بوده است.

ورای حقانیت، به دلایل و عوامل مختلف گاه گاهی این تفکر، نفوذ و غلبه بیشتری می یابد و گاه گاهی آن تفکر دیگر. یکی از این چرخش ها و غلبه های تاریخی که بسیار بزرگ و جدی بوده و سبب دین گریزی و خداستیزی گسترده ای در جهان غرب شده است و در عصر حاضر اثرات آن حتی در کشور ما نیز مشهود است واقعه عظیم رنسانس می باشد.

 

 . . . . بعد از رواج یافتن مسیحیت در اروپا و توام شدن قدرت کلیسا با قدرت امپراطوری روم، مراکز علمی زیر نفوذ دستگاه حاکمه قرار گرفت تا آنجا که در قرن شش میلادی، دانشگاه ها و مدارس آتن و اسکندریه تعطیل گردید این دوران که در حدود یک هزارسال ادامه یافت به «قرون وسطا» موسوم شده و ویژگی کلی آن، تسلط کلیسا بر مراکز علمی و برنامه مدارس و دانشگاه هاست.
در قرون وسطا نه تنها فلسفه در مغرب زمین پیشرفتی نداشت بلکه سیر نزولی خود را طی کرد و بر خلاف جهان اسلام که پیوسته علوم و معارف شکوفاتر و بارورتر می شد، در اروپا تنها مباحثی که می توانست توجیه کننده عقاید پر از تحریف مسیحیت باشد که به نام فلسفه اسکولاستیک شهرت داشت در مدارس وابسته به کلیسا تدریس می شد.

کلیسا در این مدت دچار انحرافات بسیار جدی و خطرناکی شده بود که اگر بخواهیم به طور خلاصه بیان کنیم باید در صدر آنها نبرد با عقلانیت و علم، مفاسد مالی، اخلاقی و سیاسی و همچنین تعصب، خشونت و شکنجه را ذکر کنیم که همه این عوامل را می توان به طور خلاصه تر در تحریف شدن دین مسیحیت بیان داشت