مهرخوبان

 ملائکه بالشان را زیر پای امیرالمؤمنین (علیه السلام) پهن می کنند؛ . . . البته ملائکه برای حضرتش خضوع می کنند، و همه برای او خضوع و خشوع می کنند؛ حتی دشمن در برابر عظمتش تعظیم می کند. . . . .امیرالمؤمنین ظلّ اللّه است، پیغمبر اکرم ظلّ اللّه است که هیچ حرکتی از خودش ندارد؛ هر چه هست از خداست. ( اسفند 57 )

امیرالمؤمنین (علیه السلام) چون تمام وجودش فانی در وجود رسول الله است، ظل اللّه است.
( اسفند 57 )

پیغمبر اکرم معلم همه بشر است، و بعد از او حضرت امیر (علیه السلام) باز معلم همه بشر است. آن ها معلم همه بشر هستند. (خرداد58)

او یک مردی بود که معجزه بود، کسی نمی تواند مثل او باشد. (شهریور 58)

شخصیت این مرد بزرگ که امام اُمّت شد، شخصیتی است که [در] اسلام و قبل از اسلام و بعدها هم کسی مثل او نمی تواند سراغ کند. یک موجودی که امور متضاد را در خودش جمع کرده بود. کسی که جنگجوست، اهل عبادت نمی شود. کسی که قوه بازو می خواهد داشته باشد، اهل زهد نمی تواند باشد. کسی که شمشیر می کشد، و اشخاصی را که منحرف اند درو می کند، این نمی تواند عاطفه و اهل عاطفه، آن طور که این شخص داشت، باشد. این شخصیت بزرگ، امور متضاد را در خودش جمع کرده بود. . . . .. ما شیعه یک همچو اعجوبه معجزه آسا هستیم . . . . من می گویم اگر چنانچه پیغمبر اسلام (صلی الله علیه وآله) غیر از این یک موجود تربیت نکرده بود، کافی بود برایش. چنانچه پیغمبر اسلام مبعوث شده بود، برای این که یک همچو موجودی را تحویل جامعه بدهد، این کافی بود. . . .یک همچو موجودی امام اُمّت است، البته کس دیگر به پای او نخواهد رسید، و بعد از رسول اکرم کسی افضل از او در هیچ معنایی نیست و نخواهد بود. (آبان 58)

آن کسی که زمام یک مملکتی که از حجاز گرفته تا مصر و همه اینجاها را، ایران و سایر جاها تحت سلطه او بود، و قدرت جسمی و روحی خودش آن طور بود، می بینیم که از یکی از افراد پایین و متوسط متواضع تر است. و این قدرت ها ابداً در روح او تأثیر نکرده است. برای این که روح این قدر بزرگ است که همه عالم را می گیرد. یک روح مجردی که از این آلایش ها تجرد پیدا کرده است، این قدر وسیع است که همه عالم مثل یک نقطه می ماند در آن. آن ها لایق زمامداری اند. اسلام آن ها را زمامدار کرده است. (آذر 58)

درباره شخصیت علی بن ابیطالب، از حقیقت ناشناخته او صحبت کنیم، یا با شناخت محجوب و مهجور خود؟ اصلاً علی (علیه السلام) یک بشر ملکی و دنیایی است که ملکیان از او سخن گویند یا یک موجود ملکوتی است که ملکوتیان او را اندازه گیری کنند؟ اهل عرفان درباره او جز با سطح عرفانی خود و فلاسفه و الهیون جز با علوم محدوده خود با چه ابزاری می خواهند به معرفی او بنشینند؟ تا چه حد او را شناخته اند تا ما مهجوران را آگاه کنند؟ دانشمندان و اهل فضیلت و عارفان و اهل فلسفه با همه فضایل و با همه دانش ارجمندشان آنچه از آن جلوه تام حق دریافت کرده اند، در حجاب وجود خود و در آینه محدود نفسانیت خویش است و مولا غیر از آن است. . . . علی بن ابیطالب فقط بنده خدا بود، و این بزرگ ترین شاخصه اوست که می توان از آن یاد کرد، و پرورش یافته و تربیت شده پیامبر عظیم الشأن است، و این از بزرگ ترین افتخارات اوست. . . . و کدام شخصیت است که می تواند ادعا کند از خردسالی تا آخر عمر رسول اکرم در دامن و پناه و تحت تربیت وحی و حامل آن بوده است، جز علی ابن ابیطالب که وحی و تربیت صاحب وحی در اعماق روح و جان او ریشه دوانده. پس او به حق عبداللّه است و پرورش یافته عبداللّه اعظم است. (اردیبهشت 60)

این روز، روزی است که علی بن ابیطالب (علیه السلام) که باب وحی و امانتدار وحی بود، متولد شد. و این روزی است که قرآن کریم و سنت رسول اکرم به ولادت این مولود بزرگ، مفسر پیدا کرد و پشتوانه وحی و پشتوانه اسلام به وجود این مبارک مولود، قوی شد، که اتمام بعثت، به وجود این مولود بزرگ شد. و باید بگوییم فتح باب وحی و تفسیر وحی و ادامه وحی، به وجود مقدس این سرور [متحقق] شد. من این روز را که هم روز بعثت است و هم روز ولایت است و هم روز نبوّت است و هم روز امامت، به همه آقایان و همه ملت تبریک عرض می کنم. (اردیبهشت 60)

نامدارترین سرباز فداکار در اسلام، امیرالمؤمنین است و او گمنام ترین سرباز است. با کدام تفکر عرفانی، فلسفی، سیاسی و کدام قلم و زبان و بیان، بشر این سرباز گمنام را معرفی کند و بشناسد و بشناساند؟ ( اردیبهشت 62)

مولود امروز، وصف کردنی نیست، آن چه وصف کنند از او، دون شأن اوست و آنچه شعرا و عرفا و فلاسفه و دیگران درباره او گفته اند، شمه ای از آن چیزی است که او هست. غالباً مسائلی که درک می کرده اند و می کنند، راجع به مولا علی بن ابیطالب، عرضه می داریم. آن چیزهایی را که ما نمی توانیم درک کنیم و دست عرفا و فلاسفه و دیگران از آن کوتاه است، آن چیز قابل ذکر نیست. انسان تا نشناسد، نمی تواند بگوید و آن مقداری هم که در دسترس ماست، آن قدر زیاد است که گفتن او محتاج به زمان های طولانی است. و لهذا ما باید در پیشگاه مبارک ایشان عذرخواهی کنیم و عذر تقصیر بخواهیم که ما قاصریم و نمی توانیم بیان کمال شما را بکنیم. . . . آن چیزی که موجب تأسف است، این است که نگذاشتند حضرت امیر (علیه السلام) آن طور که باید و دلخواه اسلام است، جلوه پیدا کند. (فروردین 64)

حضرت امیر را همان طوری که من راجع به قرآن عرض کردم که قرآن در روایات است که نازل شده است به منازل مختلف، کلیاتش سبع و الی سبعین و الی زیادتر، تا حالا رسیده است به دست ما به صورت یک مکتوب، حضرت امیر هم این طور است، رسول خدا هم این طور است. مراحل طی شده است، تنزل پیدا کرده است. از وجود مطلق تنزل پیدا کرده است، از وجود جامع تنزل پیدا کرده است و آمده است پایین تا رسیده است به عالم طبیعت. بنابراین، این که حدیث غدیر را ما حساب کنیم که می خواهد یک معنویتی را برای حضرت امیر، یا یک شأنی برای حضرت امیر درست کند، نیست. حضرت امیر است که غدیر را به وجود آورده است، مقام شامخ اوست که اسباب این شده است که خدای تبارک و تعالی او را حاکم قرار بدهد.(شهریور 65)

ما مفتخریم که پیرو مذهبی هستیم که رسول خدا مؤسس آن به امر خداوند تعالی بوده، و امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب، این بنده رها شده از تمام قیود، مأمور رها کردن بشر از تمام اغلال و بردگی هاست. (وصیتنامه)