مهرخوبان

در هفته دفاع مقدس خواستیم از شهدا بگوییم؛ تاریخ 8 ساله دفاع مقدس را که ورق زدیم، صفحات زیادی به نام شهدای دانشجو نگاشته شده بود. حماسه‏هایی ماندگار که چون قلب در جسم و جان، خون تازه جاری می‏کنند ، و آن را همواره زنده نگه می‏دارند. اکنون حکایتی کوچک از مردان بزرگ این سرزمین:

1. رتبه اول دانشگاه شده بود. گفته بودند اگر آمریکا بمانی بهترین زندگی را برایت مهیا می‏کنیم. فایده نداشت، بار سفر بسته بود. می‏گفت: «چه فایده که من در اینجا راحت زندگی کنم ولی دنیا در فقر و بی عدالتی باشد».  (شهید دکتر مصطفی چمران)

2. از کانادا آمده بود ایران. گفته بودند تازه آمده‏ای، جبهه رفتنت را عقب بنداز. گفته بود: «من پول این مملکت را خرج کرده ام تا درسم تمام شده است، باید بروم به اسلام و مردم خدمت کنم». همان روز رفته بود.   (شهید مهندس حسن آغاسی زاده)

3. از روزنامه گاردین آمده بودند مصاحبه؛ یک ایرانی رتبه اول دانشگاه تورنتو شده بود. همان جا گفته بود: «به ایران بر میگردم تا به ملت خدمت کنم. من مدیون آنها هستم».
(شهید مهندس حسن آغاسی زاده)

4. مادر، فرزند را در آغوش گرفت و آرام گفت: «مصطفی در آمریکا هم که هستی، هیچ گاه خدا را فراموش نکن». دکترا که گرفت و برگشت به مادر گفت: «باور کن لحظه ای خدا را فراموش نکردم»
بی خود نبود خدا هم بی قرار مصطفی شده بود.( شهید  دکتر مصطفی چمران)

5. رفقای دانشجو قدم به قدم افتاده بودند. یاد عهدشان افتاد؛ این که تا آخر با هم بایستند. ایستادگی را از حسین آموخته بودند. حسین تنها شده بود، با یک اسلحه خالی انتظار رفقا به پایان رسید، گلوله مستقیم تانک، حسین را هم آسمانی کرد.(شهید حسین علم الهدی )

6. دوره خلبانی اش را در آمریکا می‏گذراند. با این که بهترین نمرات را در رده پروازی آورده بود، گواهی نامه پرواز نمی دادند. هم اتاقی آمریکایی اش گزارش داده بود: «بابایی غیر نرمال است. در محافل شبانه شرکت نمی کند» رفته بود اتاق ریاست دانشکده برای توضیح. رئیس را که برای کار مهمی صدا می‏کنند، همان جا اقامه نماز ظهر را می‏بندد، به این امید که تا او نیامده نماز اول وقتش را بخواند.
وسط‏های نماز بود که آمد، نماز که تمام شد به رئیس بهت زده گفت: «این رابطه من با خداست. باید ادایش می‏کردم».
از صداقت و پاکی عباس خوشش آمده بود. گواهی نامه‏اش را امضا کرد. عباس بهترین خلبان دانشکده بود.    (شهید مهندس عباس بابایی)