مهرخوبان

شیخ طوسى به سند صحیح،از محمّد بن مسلم،از امام صادق علیه السّلام روایت کرده:خدا مخلوقى بیشتر از ملائکه خلق نفرموده،به درستى‏ که هر روز هفتاد هزار ملک نازل مى‏شوند،و به بیت المعمور مى‏آیند و دور آن طواف مى‏کنند،چون از طواف آنجا فارغ مى‏شوند،به طواف کعبه مى‏روند،و چون از طواف کعبه فارغ شدند،به سوى قبر پیامبر صلى اللّه علیه و آله مى‏آیند،و بر آن حضرت‏ سلام مى‏کنند پس از آن سوى قبر امیر المؤمنین علیه السّلام مى‏آیند،بر آن حضرت سلام مى‏کنند،و بعد از آن نزد قبر حسین علیه السّلام‏ مى‏آیند و بر آن جناب سلام مى‏کنند،پس از آن به آسمان بالا مى‏روند،و مانند ایشان هر روز نازل مى‏شوند،تا روز قیامت.

سپس فرمود:هرکه امیر مؤمنان علیه السّلام را زیارت کند و عارف به حق آن حضرت باشد،یعنى آن جناب را امام واجب الاطاعة،و خلیفه بلا فصل بداند،و از روى جبّاریت و تکبر نیامده باشد،حق تعالى اجر صد هزار شهید براى او بنویسد و گناهان گذشته و آینده او را بیامرزد،و روز قیامت از جمله ایمنان از هولهاى آن روز برانگیخته شود.و خدا حساب‏ را بر او آسان نماید،و هنگام حرکت به سوى زیارت،ملائکه از او استبقبال کنند،و چون از زیارت برگردد او را مشایعت نمایند تا به خانه خود برگردد،و اگر بیمار شود به عیادت او بیایند،و اگر بمیرد جنازه او را مشایعت کنند،و براى او تا کنار قبرش طلب آمرزش نمایند.

سید عبد الکریم ابن طاووس در کتاب«فرحة الغرىّ»از آن حضرت‏ (امام صادق علیه السّلام) روایت کرده:هرکه پیاده به زیارت امیر مؤمنان علیه السّلام رود،حق تعالى به هر گامى ثواب یک حجّ و یک عمره براى او بنویسد،و اگر پیاده برگردد به هر گامى ثواب دو حجّ و دو عمره براى او بنویسد.

و نیز از آن حضرت (امام صادق علیه السّلام) روایت کرده که‏ به ابن مارد فرمود:اى پسر مارد،هرکه جدّم امیر المؤمنین علیه السّلام را در صورت عرفان به حقّش زیارت کند،حق تعالى براى‏ او به عدد هر گامى حجّ مقبول و عمره پسندیده بنویسد،اى پسر مارد و اللّه آتش جهنم نمى‏خورد،گامى که در زیارت امیرالمؤمنین غبار آلوده شود،خواه پیاده رود و خواه سواره،اى پسر مارد این حدیث را به آب طلا بنویس.

و همچنین از امام‏ صادق علیه السّلام روایت کرده است که فرمود:ما مى‏گوییم در پشت کوفه قبرى است،که به آن قبر دردمندى پناه نمى‏برد مگر آنکه حق تعالى او را شفا کرامت فرماید.

مؤلّف گوید:از اخبار معتبر ظاهر مى‏شود که حق تعالى قبر امیر المؤمنین و اولاد طاهرینش علیهم السّلام را پناهگاه هراسندگان و ملجأ بیچارگان،و امان اهل زمین قرار داده،هر غمناکى که نزد او برود غمش زائل مى‏شود،و هر دردمندى که خود را به آن‏ بمالد شفا مى‏گیرد،و هر که به آن پناه برد در امان باشد.

سیّد عبد الکریم بن طاووس از محمّد بن على شیبانى روایت‏ کرده است که گفت:من و پدر و عمویم حسین،به طور پنهان،در شب تار به زیارت قبر امیر المؤمنین علیه السّلام رفتیم،و این‏ کار در سال دویست‏وشصت و اندى بود و من در آن هنگام کودکى صغیر بودم،چون به قبر آن حضرت رسیدیم‏ دیدیم در اطراف آن قبر سنگهاى سیاه گذاشته شده و بنایى ندارد،به قبر نزدیک شدیم،عدّه‏اى از ما مشغول خواندن‏ قرآن،و بعضى مشغول نماز،و بعضی مشغول به زیارت ، ودر این حال بودیم که دیدیم شیری به جانب ما می آید . ما از آن محل شریف دور شدیم،آن حیوان نزدیک قبر رفت و شروع به مالیدن ذراع خود به‏ قبر کرد،یکى از ما نزدیک شیر رفت و به تماشاى او ایستاد،حیوان متعرض او نشد،برگشت و ما را از حال شیر خبر داد. ترس از ما برطرف شد،همگى نزدیک او رفتیم،در وضعش دقّت کردیم،دیدیم درذراع اوجراحتى است وآن حیوان‏ محلّ جراحت رابه قبر آن حضرت مى‏مالید،حدود یک ساعت به این حال بود،سپس رفت،ما هم به حال‏ اوّل خود،به نماز و زیارت و قرائت قرآن برگشتیم.

مفاتیح الجنان ترجمه استاد انصاریان